Δυστηχώς ή ευτυχώς ζούμε στον αιώνα της ταχύτητας και των γρήγορων αλλαγών.Η παγκοσμιοποίηση έχει φέρει πολλές αλλαγές στην καθημερινότητα των πολιτών όλου του πλανήτη και ιδιαιτέρως των Ευρωπαίων.Η Ευρώπη είναι το προπύργιο του σύγχρονου πολιτισμού και χωρίς αυτήν θα εκλείψει ένας “φάρος” γνώσης της ανθρωπότητας.Για να δούμε παρακάτω όμως τι εννοούμε σχετικά με το φαίνομενο της ανατολής.
Η Ευρώπη των τελευταίων ετών δεν θυμίζει σε πολλά την μεταπολεμική Ευρώπη.Έχουμε μια μεγάλη εισροή ανθρώπων από την Ανατολή και κυρίως από χώρες που έχουν ανοιχτά μέτωπα πολέμου δημιουργώντας έναν νεο-πολιτισμό εντός των Ευρωπαικών χωρών.Επίσης ο Ευρωπαϊκός πολιτισμός έχει υποβαθμιστεί και ένα μέσο διάδοσης της πολιτιστικής κουλτούρας του είναι η μουσική και πιο συγκεκριμένα μπορούμε να αναφερθούμε στην φετινή Eurovision, όπου μας έδειξε την μεγάλη κατάπτωση του επιπέδου των ανθρώπων της μουσικής(Δεν είναι επι του παρόντος μια παρεταίρω ανάλυση).Τέλος θα ήθελα να αναφερθώ στο φαινόμενο της “Δεσποτείας” της νέας παγκόσμιας τάξης που θυμίζει ανατολίτικου τύπου καθεστώτατα και μάλλον καταφέρνει και τα ξεπερνάει(αυτά τα καθεστώτα) μέσω πιέσεων πολιτικών προσώπων,συχνή επιτήρηση των πολίτων από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και μέσω της ύπαρξης μιας δημοκρατίας που δεν μπορούμε να πούμε ότι πάντα εξυπηρετεί το κοινωνικό σύνολο. Άραγε το σύγχρονο οικοδόμημα της Δύσεως η Ευρωπαϊκή Ένωση θα αντέξει να υπηρετεί τις αρχές στις οποίες οικοδομήθηκε ή θα πάμε σε ένα νέο μοντέλο πολιτιστικής ανάπτυξης της Ευρώπης ; O χρόνος θα το δείξει …
